Nie tak miało być....

Siedziałam przy biurku i czekałam na Mikołaja. Nadal rozmyślałam nad tym co przed chwilą zobaczyłam. Po chwili do pokoju zamiast mojego partnera wszedł dyżurny.
-Ola możemy porozmawiać?
-Słucham cię Jacku.
-Mam do ciebie sprawę. Możemy umówić się po pracy w barze niedaleko komendy?
-Nie moglibyśmy przełożyć tego na jutro?- zapytałam.
-Wolałbym dzisiaj jeśli możesz.
-No dobrze to widzimy się po pracy. Idę poszukać Mikołaja bo musimy już wracać na patrol- powiedziałam i wyszłam na korytarz. Byłam ciekawa o czym Jacek chce ze mną porozmawiać.
Po drodze spotkałam szczęśliwą Emilkę. Zaczęłam wątpić, że między mną a Mikołajem wszystko się ułoży.
-Ola, Mikołaj prosił ci przekazać, że czeka na ciebie na dole- usłyszałam panią sierżant.
-Dzięki- powiedziałam krótko. Schodząc na dół zobaczyłam Mikołaja rozmawiającego z moim ojcem. Ominęłam bez słowa obydwóch mężczyzn i wyszłam przed budynek. Z jednej strony byłam wściekła a z drugiej miałam ochotę zalać się łzami. Co te hormony ze mną robią?- pomyślałam sobie.
-Ola coś się stało?- zapytał niczego nie świadomy Mikołaj.
-Nie nic- powiedziałam oschłym tonem i wsiadłam do radiowozu.
Do końca służby praktycznie nie odzywałam się do niego. Po pracy poszłam się szybko przebrać, bo przypomniałam sobie, że jestem umówiona z Jackiem.
-Ola spieszysz się gdzieś?- zapytał mnie Mikołaj.
-A dlaczego pytasz?
-Tak tylko.
-To co idziemy do mnie?- zapytałam ciekawa jego odpowiedzi.
-Wiesz, dzisiaj jestem już umówiony ale jutro czemu nie.
-Z kim?
-Z kolegą a czemu pytasz?
-Tak tylko- powtórzyłam jego wcześniejsze słowa.
-To ja idę, żeby się nie spóźnić. Do jutra kochanie. Pa- odparł i po krótkim pocałunku wyszedł.
Zabrałam torebkę i wyszłam przed komendę. Tam czekał na mnie Jacek.
-Idziemy?- zapytałam. Poszliśmy w stronę pobliskiego baru.

W barze...
Usiedliśmy w najcichszym miejscu. Ja zamówiłam sok porzeczkowy a Jacek piwo.
-Słucham. Chciałeś o czymś porozmawiać?- spytałam przerywając niezręczną ciszę.
-Ola co jest między tobą i Mikołajem?
-To o tym chciałeś pogadać? To co jest między nami to nasza sprawa.
-Ola nie denerwuj się. Ja pytam bo chciałbym spotykać się z tobą i to bardzo -powiedział a ja nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć.
- Jacek wybacz ale ja kocham Mikołaja i to się nie zmieni. Możemy być tylko przyjaciółmi - odpowiedziałam po chwili. Widziałam, że zrobiło mu się przykro i złamałam mu tym serce. Nie mogłam go jednak oszukiwać.
-Dobrze, będę się musiał się z tym pogodzić. To co przyjaciele?- powiedział i wyciągnął rękę w moją stronę.
-Tak przyjaciele- powiedziałam z uśmiechem i podałam mu swoją dłoń.
Uśmiech zamarł mi na twarzy, kiedy zobaczyłam Mikołaja. Siedział w towarzystwie Emilki. Nie wiele myśląc wstałam i podeszłam do nich.
-A więc to jest ten twój kolega?- zapytałam wściekła. Zobaczyłam jak Mikołaj odwraca się w moją stronę ze zdziwieniem na twarzy.
-Ola a co ty tutaj robisz?
-Tyle masz mi do powiedzenia? Co ty tutaj robisz?
-Ola to nie tak- zaczął się tłumaczyć.
-A jak? Mówiłeś, że umówiłeś się z kolegą a widzę cię z Emilką. Okłamałeś mnie, tylko nie wiem czemu. Przecież nie zabroniłabym ci się z nią widywać.
-Ola nie denerwuj się- powiedziała do mnie Emilka.- Mikołaj chciał mi podziękować za pomoc przy córkach.
-Co?- wykrzyczałam zdumiona.- Teraz wiem dlaczego odrzucałeś moją pomoc. Już ją miałeś od Emilii.
-Ola nie chciałem, żebyś się przemęczała. Poza tym co ty tu robisz z Jackiem? Podobno jesteście tylko kolegami? A może się mylę?- pytał podejrzliwie.
-Nie muszę ci się tłumaczyć- krzyknęłam i nie panując nad sobą spoliczkowałam go.
Wybiegłam szybko z baru i zadzwoniłam po taksówkę. Miała być za kilka minut. Po chwili poczułam jak ktoś łapie mnie za rękę. Odwróciłam się i zobaczyłam Jacka.
-Ola wszystko w porządku?
-Nie ale nie martw się dam sobie radę. Zaraz powinna być moja taksówka.
-Ola przykro mi, że tak wyszło. Ja nigdy bym cię tak nie skrzywdził. Poza tym świata bym poza tobą nie widział. Mikołaj nie jest ciebie wart- powiedział i przyciągną mnie do siebie.
-Jacek co ty robisz?- zdążyłam tylko zapytać. Poczułam jego usta na moich. Próbowałam go odepchnąć ale obejmował mnie mocno.
-Puść mnie- krzyknęłam głośno. W tym momencie ktoś oderwał go ode mnie. To był Mikołaj. Wciekły krzyczał coś do Jacka a po chwili uderzył go pięścią w twarz. Ten nie wiele myśląc oddał mu. Zaczęli się bić.
-Uspokójcie się -wykrzyczałam. Nie słuchali mnie wcale. Zobaczyłam wybiegającą z baru Emilkę.
-Pomóż mi bo się pozabijają- krzyknęłam do niej. Obie dałyśmy radę ich rozdzielić. Podeszłam do Jacka. Miał prawdopodobnie złamany nos.
-Dlaczego mi to zrobiłeś? Tak zachowuje się przyjaciel?- zapytałam z łzami w oczach.
-Ola przepraszam - powiedziała skruszony. Nic nie odpowiedziałam tylko podeszłam do Mikołaja.
-A ty masz mi coś do powiedzenia?
-Jak zobaczyłem, że cię całuje to ogarnęła mnie furia. Zresztą jak miałem zareagować jak zobaczyłem cię w jego ramionach. A może ty chciałaś tego? co?
-Jesteś idiotą Mikołaj- wykrzyczałam. -Kochałam tylko ciebie. A tak przy okazji od dwóch tygodni próbuję ci powiedzieć, że jestem z tobą w ciąży. Jakbyś miał dla mnie czas to byś zauważył.
Zobaczyłam, że cała trójka jest zszokowana moimi słowami. Na szczęście podjechała moja taksówka. Wsiadłam więc szybko i podałam adres mojego ojca. Musiałam z nim poważnie porozmawiać.
Stałam przed drzwiami i czekałam, aż ktoś mi otworzy. Zadzwoniłam jeszcze raz.
-Już idę- usłyszałam ojca.
-Córeczko a co ty tu robisz?
-Tato możemy porozmawiać?
- Ależ oczywiście- powiedział i zaprowadził mnie do kuchni.
-Tato mogę wziąć tydzień urlopu?- zapytałam go.
-A coś się stało?
-Muszę przemyśleć parę spraw.
-No dobrze.
-Jest jeszcze jedna sprawa. Jestem w ciąży- powiedziałam i czekałam na jego reakcję.
Widziałam, że był mega zaskoczony. Nie był w stanie nic powiedzieć. Ciszę przerwał kobiecy głos
-Kochanie gdzie jesteś? Obudziłam się a ciebie nie było obok- powiedziała kobieta wchodząc do kuchni. Na mój widok zamilkła. Widziałam, że nie wiedziała jak ma się w tej sytuacji zachować. Odezwałam się po chwili.
-To wy jesteście razem?
-Córeczko to nie tak jak myślisz..- zaczął tłumaczyć się mój tato.
-Ale tato ja się cieszę, że kogoś masz, tylko trochę się zdziwiłam. Przecież wy z ciocią Agnieszką zawsze się kłóciliście.
-Nadal się kłócimy. Tylko inaczej się godzimy- zaśmiała się siostra mojej mamy.
-Co cię sprowadza do nas?- zapytała mnie ciocia.
-Ola jest w ciąży- uprzedził mnie ojciec.
-To  wspaniale. Kochanie zostaniesz dziadkiem.
-Tak a kim jest ojciec dziecka?- zapytał mnie.
-Nie chcę teraz o tym mówić. Muszę się spakować i gdzieś wyjechać na ten tydzień.
-Kochanie to jedź do mnie do Gdańska. Masz tu klucze. Odpoczniesz sobie. Teraz musisz dbać o to maleństwo. Na rozmowy jeszcze przyjdzie czas- powiedziała ciocia patrząc na mojego ojca.
-Dziękuję ci ciociu- powiedziałam i przytuliłam się do niej.- To ja uciekam do siebie. Nie będę wam przeszkadzać.
-Kochanie nawet tak nie mów.
-Dziękuję ale naprawdę muszę już uciekać. Mam do was jeszcze jedną prośbę. Nie mówcie nikomu gdzie pojechałam.
-Dobrze obiecujemy, że zostanie to naszą małą tajemnicą. Trzymaj się kochanie- odparła ciocia i uściskała mnie mocno.
Pożegnałam się z tatą i obiecałam mu, że będę na siebie uważać. Dojeżdżając pod mój blok zauważyłam samochód Mikołaja. Nie chcąc z nim rozmawiać postanowiłam poczekać aż pojedzie do siebie. Po kilku minutach zauważyłam jak odjeżdża. Poszłam do swojego mieszkania, spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i pojechałam taksówką na dworzec. Starałam się nie myśleć o dzisiejszym dniu.
 Cieszyłam się, kiedy nadjechał mój pociąg. Siedziałam teraz w przedziale i z każdym kilometrem czułam się coraz spokojniejsza.
-Prawie na miejscu- pomyślałam, wysiadając po kilku godzinach z pociągu.  Pojechałam na znany mi z dzieciństwa adres siostry mojej mamy. Lubiłam ciocię Agnieszkę chociaż zawsze była trochę szalona. Wakacje spędzane u niej w domu zawsze były wesołe i udane.
Weszłam do domu i od razu poczułam ten zapach. Zapach ciastek cynamonowych, moich ulubionych.

Następnego dnia...

Siedziałam na terasie jedząc śniadanie i podziwiając widoki. Zadzwonił mój telefon. Spojrzałam na ekran. Znowu Mikołaj. Odrzuciłam połączenie, nie chcąc z nim rozmawiać. Najpierw musiałam sobie wszystko przemyśleć. Nadal go kochałam ale zbyt wiele razy zawiódł moje zaufanie. Wiedziałam tylko, że teraz najważniejsze jest moje dziecko. Postanowiłam ten tydzień poświęcić na relaks i odpoczynek.
Szłam boso po plaży i starałam się nie myśleć o tym co czeka mnie po powrocie. Chciałam cieszyć się chwilą.  Usiadłam na piasku i patrzyłam przed siebie , daleko w morze. Siedziałam tak sobie i dumałam, nie zważając na upływ czasu i otoczenie. W pewnym momencie poczułam uderzenie w głowę. Podniosłam lekko wzrok i zobaczyłam leżące przede mną frisbee.  Podbiegł do mnie pies, owczarek niemiecki a za nim chyba jego właściciel.
-Nic się pani nie stało?- zapytał zdenerwowany.
-Nie nic. Niech się pan nie martwi- powiedziałam uśmiechając się do niego.
-Naprawdę jeszcze raz przepraszam- powiedział zawstydzony cała tą sytuacją.
-Max zostaw panią- dodał, widząc liżącego mnie po twarzy psa.
-Niech się pan tak nie przejmuje. Chyba mnie polubił- zaśmiałam się czując po raz kolejny jak mnie liże.
-Najwidoczniej- odparł również uśmiechając się do mnie.
-A tak w ogóle to jestem Mateusz- dodał po chwili.
-Ola
-Może w ramach przeprosin dasz namówić się na lody w pobliskiej kafejce?
-Z chęcią- odparłam i uśmiechnęłam się do niego.
Poszliśmy na lody, potem na spacer. Naprawdę miło spędziłam czas. Zapomniałam na chwilę o swoich troskach i problemach.
-Wiesz, muszę już uciekać- powiedziałam spoglądając na zegarek.
-Jak mus to mus- odpowiedział po chwili.
-No to lecę. Pa- odparłam i chciałam odejść.
-Ola?- usłyszałam Mateusza i poczułam jak łapie mnie za rękę.
-Tak?
-Może umówimy się na kolację?
-Wiesz, no nie wiem czy to dobry pomysł- zawahałam się..
-Tak bez podtekstów- dodał po chwili
-No dobrze- zgodziłam się w końcu.Umówiliśmy się przed restauracją.
-To do wieczora -odparł. Ja poszłam w swoją stronę a on w swoją.
Nadszedł wieczór a ja stałam przed szafą i zastanawiałam się w co mam się ubrać. Po chwili namysłu założyłam czarną koronkową sukienkę i czerwone sandałki na obcasie. Pomalowałam usta ulubioną szminką, zabrałam czarną kopertówkę i wyszłam na spotkanie. Nadal nie byłam pewna czy to dobry pomysł. Wychodząc z taksówki zauważyłam go, stojącego z kwiatami w ręku.
-To nie miała być randka- powiedziałam zbliżając się do niego.
-Cześć Olu, pięknie wyglądasz- powiedział- To nie jest randka- dodał po chwili.
-A to?- wskazałam na kwiaty
-To dla ciebie ale tak bez okazji- odparł wręczając mi bukiet.
-Aha. Dziękuję są śliczne- powiedziałam,
Kończyliśmy jeść kolację, kiedy zadzwonił mój telefon. Dzwonił mój ojciec. Wiedziałam, że jak nie odbiorę to nie da mi spokoju.
-Przepraszam cię ale muszę odebrać- powiedziałam denerwowana
-Nie szkodzi- odparł  uśmiechem
-Słucham cię tato?
-...
- Tak u mnie wszystko w porządku.
-...
- Nie nie zapomniałam. 
-...
-Tato przestań. Nie jestem już małą dziewczynką. Zajmij się lepiej ciocią.
-...
-Też cię kocham. Pa. -powiedziałam i rozłączyłam się.
-Przepraszam cie ale jakbym nie odebrała to dzwoniłby do upadłego
-Nadopiekuńczy ojciec?
-To nie jest śmieszne- odparłam widząc ja się śmieje.
-Ok. Już nie będę.
-Może już pójdziemy?- zapytałam. Byłam już naprawdę zmęczona.
-Dobrze- odparł i zawołał kelnera.
Po wyjściu  restauracji Mateusz zaproponował mi spacer po plaży, na który ja się zgodziłam. Szliśmy więc boso po plaży a woda obmywała nasze nogi.
-Ola mogę cię o coś spytać?
-Zapytać możesz.
-Dlaczego nie chciałaś, pójść e mną na randkę? Masz kogoś?
-Tak, nie.. sama już nie wiem- westchnęłam i usiadłam na piasku.
-Nie rozumiem- powiedział Mateusz siadając obok mnie.
-Mateusz słuchaj jesteś bardzo atrakcyjnym i sympatycznym mężczyzną ale..
-Jak zwykle wszechobecne ale...- westchnął
-Moje życie teraz bardzo się pokomplikowało- odparłam i oparłam głowę o jego ramię.
Opowiedziałam mu o ostatnich wydarzeniach. O chorobie, ciąży i o zdradzie Mikołaja. Nie wiedziałam czy dobrze zrobiłam ale musiałam to wszystko wyrzucić z siebie.
-Zobaczysz, że wszystko jeszcze się ułoży- powiedział po chwili.
-Myślisz?- zapytałam uśmiechając się do niego.
-Na pewno. A teraz chodź odprowadzę cię do domu.
Odprowadził mnie pod same drzwi. Miałam już wejść kiedy przysunął się do mnie i mnie pocałował.
-Ale...?
-Przepraszam ale musiałem spróbować- uśmiechnął się i pogładził mnie po policzku.
-Nie martw się nic sobie nie obiecuję ale pamiętaj, że masz we mnie przyjaciela.
-Dobranoc- powiedziałam tylko i uśmiechnęłam się . Nie potrafiłam się na niego gniewać.
-Dobranoc- odpowiedział i  poszedł w stronę swojego domu...

Powrót do pracy, wątpliwości...

Ten sam błąd. Jak idiotka zaufałam mu a on znowu zostawił mnie samą- wyrzucałam sobie swoją naiwność. Leżałam w łóżku wpatrując się w nieistniejący punkt na ścianie. Obok mnie puste miejsce. Tylko jego zapach na poduszce świadczył o wspólnie spędzonej nocy. Tym razem nie będzie wybaczenia. Nie załamię się znowu. Złość na Mikołaja dodała mi sił. Postanowiłam walczyć o tą małą istotkę.
-Kochanie zrobię wszystko, żeby cię nie stracić. Jesteś sensem mojego istnienia- powiedziałam, trzymając delikatnie rękę na brzuchu. Po chwili wstałam i wyszłam do kuchni zrobić sobie śniadanie.
Tam czekała na mnie niespodzianka. Stół nakryty, śniadanie przygotowane, piękne kwiaty w wazonie.
-Jednak nie zapomniał o mnie- zaśmiałam się. Zobaczyłam leżącą na stole kartkę.:
"Kochanie, musiałem wyjść do pracy.
Przepraszam, że cię nie obudziłem ale tak słodko spałaś.
Mam nadzieję, że się nie gniewasz.
Kocham cię. Mikołaj"
Uśmiech powrócił na mą bladą twarz. Zjadłam śniadanie, ubrałam się i wyszłam na spacer. Szłam alejką w parku podziwiając naturę. Zieleń drzew działała na mnie uspokajająco. Wiedziałam, że wieczorem czeka  mnie trudna rozmowa z Mikołajem. Bałam się jego reakcji na wiadomość o dziecku. Moje rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Dzwonił lekarz ze szpitala. Nie zjawiłam się wczoraj na badaniach. Po prostu zapomniałam. Cały dzień spędziłam z Mikołajem w moim mieszkaniu. Umówiłam się z lekarzem za godzinę.
Wyszłam ze szpitala  i skierowałam się do najbliższego spożywczaka. Postanowiłam zrobić romantyczną kolację bo jest co świętować. Wróciłam szybko do mieszkania i zaczęłam szykować niespodziankę.
-Mikołaj o której przyjedziesz?- zadzwoniłam do mężczyzny.
-Ola może być o 20:00?
-Ok. Będę czekać. Pa- odpowiedziałam zadowolona i rozłączyłam się szybko.
Wszystko było już gotowe gdy na zegarze wybiła dwudziesta. Usłyszałam dzwonek do drzwi.
-Cześć, wejdź proszę- powiedziałam do Mikołaja.
-Cześć Ola. Pięknie wyglądasz- odparł patrząc na mnie. Właściwie rozbierając mnie wzrokiem. Uśmiechnęłam się do niego.
-Chodź, zrobiłam nam kolację.
-Ola sam bym zrobił. Ty powinnaś odpoczywać.
-Nie przesadzaj- powiedziałam i pociągnęłam go w stronę salonu.
Po kolacji usiedliśmy wygodnie na kanapie. Mikołaj  lampką wina a ja z sokiem.
-Ola uwielbiam twoją kuchnię. Kolacja była przepyszna.
-Oj tam, takie zwykłe danie. Nic szczególnego.- machnęłam ręką.
Nastała cisza. Żadne  nas nie wiedziało co ma powiedzieć. W końcu odezwałam się pierwsza.
-Mikołaj powinniśmy porozmawiać. Chciałabym ci coś powiedzieć..- zaczęłam zdenerwowana.
-Wiem Ola.Wybacz mi, że zostawiłem cię wtedy w szpitalu ale myślałem, że spotykasz się  Jackiem. Nawet nie wiesz jaki byłem zazdrosny. Po tej całej akcji z Wasylem uświadomiłem sobie, że jesteś kimś więcej ni tylko przyjaciółką. Nie żałowałem tamtej, wspólnie spędzonej nocy. Nie potrafiłem ci tylko o tym powiedzieć.
-Mikołaj nie wiedziałam. Myślałam, że żałujesz. Cieszę się, że sobie wszystko wyjaśniliśmy.- powiedziałam uśmiechając się do niego.
Mikołaj podszedł i  przyciągnął mnie do siebie. Spojrzał mi głęboko w oczy i  pocałował delikatnie.
-Kocham cię Olu- powiedział po chwili.
-Ja ciebie też- wyszeptałam i odsunęłam się od niego.
-Ola coś się stało?
-Mikołaj muszę ci coś powiedzieć..- zaczęłam ale nie dane było mi dokończyć. Zadzwonił telefon Mikołaja, przerywając tym samym naszą rozmowę.
-Odbierz- westchnęłam i wyszłam do kuchni. Chciałam się napić wody. Kiedy wróciłam do salonu, Mikołaj siedział z twarzą ukrytą między rękami.
-Mikołaj co się stało?
-Ola muszę już lecieć. Dzwoniła Dominika, że Kamila nów wróciła do domu pijana. Ja naprawdę już nie wiem, co mam z tym wszystkim zrobić.
Nic nie odpowiedziałam, tylko przytuliłam się do niego.
-Zobaczysz jeszcze się ułoży. Kamila powinna trafić na odwyk. Sam jej nie pomożesz- dodałam po chwili.
-Chyba masz rację. Ola ale ty chyba chciałaś coś mi powiedzieć- odparł.
-Już nie ważne. Porozmawiamy później. Jedź teraz do dziewczynek. Potrzebują cię.
-Do jutra. Pa- powiedział i wyszedł.

Dwa tygodnie później...

Po chorobie ani śladu a z dzieckiem wszystko w porządku. Dzisiaj wracam do pracy. Nikt nie wie jeszcze o mojej ciąży. Nawet nie powiedziałam o tym Mikołajowi. Ma teraz za dużo na głowie. Przynajmniej tak się przed sobą usprawiedliwiam.
-Dzień dobry córeczko- usłyszałam wchodząc na komendę.
-Cześć tato-odpowiedziałam.
-A co ty tu robisz? Czemu nie odpoczywasz w domu?
-Tato, przestań. Wracam dzisiaj do pracy. Proszę tu jest zaświadczenie od mojego lekarza.- odparłam i podałam mu świstek papieru.
-Ola może jeszcze weźmiesz sobie trochę wolnego?
-Tato nie zaczynaj- odpowiedziałam i poszłam przebrać się w mundur.
Idąc korytarzem wszyscy się ze mną witali. Nawet Emilka była dzisiaj jakaś miła w stosunku do mnie. Usiadłam przed biurkiem, czekając na Mikołaja. Wiedziałam, że się zdziwi na mój widok. Nie powiedziałam mu o tym, że wracam już do pracy. Poza tym nie widzieliśmy się przez te dwa tygodnie. Mikołaj zajmował się dziewczynkami a Kamila była w ośrodku leczącym uzależnienia. Moje rozmyślenia przerwał mi dźwięk otwieranych drzwi.
-Ola a co ty tu robisz?- zapytał zdziwiony Mikołaj.
-Czekam na ciebie panie aspirancie. Późno już, więc biegnij się szybko przebrać. Nie chcemy się chyba spóźnić na odprawę?- powiedziałam uśmiechając się do niego.
-Pogadamy sobie później- odpowiedział i wyszedł.
Po odprawie udaliśmy się na patrol. Jeździliśmy po swoim terenie. Nic się na razie nie działo. Żadnych zgłoszeń nie było. Na ulicach spokojnie.
-Ola możemy wreszcie porozmawiać?
-No możemy- westchnęłam. Wiedziałam, że jak Mikołaj się na coś uprze to nie popuści.
-Czemu nie mówiłaś, że wracasz? Nie powinnaś jeszcze odpoczywać?
-Ty też? Ojciec też próbował mnie przekonać, żebym jeszcze "po odpoczywała" sobie. A może on z tobą o tym rozmawiał?
-Nie skądże. Z drugiej strony nie dziwię mu się. Ja też się o ciebie martwię.
-Mikołaj! Wiedziałam, że z nim rozmawiałeś. Zrozumcie jestem już zdrowa. Lekarz wypisał mi zaświadczenie więc dajcie już spokój z tą nadopiekuńczością.- powiedziałam zła i odwróciłam głowę w drugą stronę. Przecież nie mam 15 lat. Dorosła jestem- pomyślałam sobie.
-Ola nie gniewaj się już. Nie chciałem cię urazić.
-No dobrze ale żadnych komentarzy na ten temat nie chcę słyszeć
-Ok.
-00 dla 05- usłyszeliśmy- Jedźcie na Karminową 23 do państwa Kowalskich. Sąsiadka zgłosiła awanturę rodzinną.
-Ok. Przyjęłam- odpowiedziałam. Przed blokiem czekała na nas pani Alicja. To ona dzwoniła do nas.
-Aspirant Mikołaj Białach i Posterunkowa Aleksandra Wysocka- przedstawiliśmy się.
-Alicja Mokradło. To ja do państwa dzwoniłam. U Kowalskich kolejny raz wybuchła jakaś awantura. Słuchać się tego już nie da.
-Dobrze, niech nam pani wskaże mieszkanie- poprosiłam panią Alicję.
-Nr 74, do końca korytarza prosto a potem w lewo.
-Dziękujemy- odpowiedział Mikołaj i poszliśmy we wskazane miejsce. Nie było trudno trafić. Krzyki słychać było już na korytarzu. Zadzwoniłam do drzwi. Otworzył nam mężczyzna.
-Czego chcecie do chu**?- zapytał chamsko.
-Milej proszę- odpowiedziałam.
-Aspirant Mikołaj Białach i Posterunkowa Aleksandra Wysocka- przedstawił nas Mikołaj.
-Przyszliśmy bo dostaliśmy zgłoszenie awantury rodzinnej. Możemy wejść?- zapytałam.
-Nie. Żadnej awantury nie ma. Trochę pokłóciliśmy się z żoną.
-Trochę?- zapytałam z powątpiewaniem.- Możemy wejść? Chciałabym porozmawiać z pańską żoną.
-Nie ma kur** takiej opcji -krzyknął zdenerwowany mężczyzna i popchnął mnie na ścianę. Poczułam ból . Mikołaj szybko zareagował. Złapał mężczyznę i wykręcił mu do tyłu ręce. Zakuł go i zaprowadził do radiowozu. Ja w tym czasie weszłam do mieszkania w poszukiwaniu żony naszego aresztowanego. Znalazłam ją na podłodze całą we krwi. Podbiegłam do niej i sprawdziłam puls. Na szczęście żyła ale jej stan był naprawdę ciężki.
-00 dla 05
-00 zgłaszam się
-Jacku wezwij mi natychmiast karetkę. Mamy tu bardzo poważnie pobitą kobietę. Tylko niech się pospieszą- powiedziałam.
-Będą za trzy minuty - usłyszałam po chwili.
-Ola nic ci nie jest?- wpadł po chwili Mikołaj.
-Nie ale z tą kobietą jest źle.
Po chwili przyjechali ratownicy.  Zabrali ją do szpitala. My pojechaliśmy za nimi.
Na nieszczęście po drodze spotkaliśmy mojego lekarza
-Ola a co ty tu robisz?- zapytał zdziwiony widząc mnie na korytarzu.
-Nic przyjechaliśmy za pobitą kobietą. Chcieliśmy zapytać się o jej stan- odpowiedziałam.
-Czyli ta krew to nie twoja?- zapytał. Spojrzałam na siebie. Teraz rozumiałam jego obawy.  Mundur miałam poplamiony krwią, tak samo było z moimi rękami.
-Nie nie moja.
-Panie doktorze ale mógłby pan obejrzeć jej policzek?- odezwał się Mikołaj po chwili.
-Nie ma sprawy. Chodźmy do zabiegowego- powiedział a my poszliśmy za nim.
Po opatrzeniu rany, postanowiliśmy wrócić na komendę. W końcu musiałam się przebrać, żeby nie straszyć.  Za nim jednak wyszliśmy usłyszałam lekarza:
-Ola pamiętaj, że teraz musisz szczególnie na siebie uważać. Przypominam ci o tym, bo wiedzę że zapominasz.
-Dobrze, będę pamiętać- odpowiedziałam i szybko wyszłam, żeby przypadkiem doktor Wójcik się nie wygadał.
-Ola o co chodziło lekarzowi?- zapytał podejrzliwie Mikołaj.
-O nic- odpowiedziałam i wsiadłam szybko do radiowozu.
-Ola?
-No dobrze. Wyniki mam już dobre ale nie powinnam się za bardzo denerwować i tak w ogóle.
-Aha- odpowiedział i ruszył w stronę komendy.
Wchodząc do budynku czułam jak każdy się na mnie gapi.
-Ola wszystko w porządku?- słyszałam co chwilę głos kolegów.
-Tak- odpowiadałam za każdym razem. Na moje nieszczęście po drodze spotkałam również ojca
-Ola córciu co ci się stało?
-Nic tato- odpowiedziałam spokojnie.
-O Boże ale to trzeba wezwać karetkę. Mikołaj leć do dyżurnego- krzyknął Wysocki.
-Tato nie ma potrzeby. To nie jest moja krew.  Poza tym mam tylko ranę na policzku ale została już opatrzona w szpitalu.
-Ola od jutra idziesz za biurko. To zbyt niebezpieczna praca dla ciebie.- powiedział zdecydowany.
-Nie ma mowy. Poza tym spieszę się- powiedziałam ze złością i ominęłam komendanta.
-Ola, żeby to się nie skończyło, że ciebie w ogóle nie będzie w policji.
-Nie zrobisz mi tego. 
-Nie?
-Jak to zrobisz to o mnie zapomnij- powiedziałam cicho i odeszłam. Nie chciałam robić w pracy widowiska.
Wychodząc z łazienki zobaczyłam Mikołaja rozmawiającego z Emilką. Poczułam, że zazdrość bierze górę nad rozsądkiem. Nie chcąc zrobić z siebie idiotki poszłam w drugą stronę. Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam jak Mikołaj ją obejmuje. Weszłam do naszego pokoju i usiadłam przed biurkiem. Próbowałam się uspokoić i nie myśleć o tym co zobaczyłam. Przecież między nimi nic nie ma.- powtarzałam sobie. Ale czy na pewno?.......

Chcę zapomnieć...

-Ola czemu jeszcze nie śpisz?- usłyszałam za plecami. Odwróciłam się w stronę bruneta.

-Jakoś nie mogę zasnąć. Poza tym podziwiam widoki- odparłam. Mężczyzna podszedł bliżej i oparł się o barierkę. Spojrzał na mnie ale nic nie powiedział. Zadrżałam z zimna. 

-Chodź bo się jeszcze rozchorujesz- powiedział po chwili. Zaśmiałam się i spojrzałam na niego.

-Jakbym już nie była chora- odpowiedziałam i wróciłam do podziwiania panoramy miasta.

-Ola proszę..

-Nie. - przerwałam- Nie chcę znowu tego słuchać. Idę spać- warknęłam i weszłam do mieszkania.

Jacek nic nie odpowiedział tylko odprowadził mnie wzrokiem. Wiem, że chciał dobrze. Zresztą jak wszyscy dookoła. Ojciec, przyjaciele i znajomi  komendy. Wszyscy wmawiają mi, że wszystko się jakoś ułoży. Położyłam się na łóżku i zamknęłam oczy. Nie wiem kiedy zasnęłam.

Obudziłam się wypoczęta. Pierwszy raz od dwóch tygodni. Od kiedy wyszłam przejęta z gabinetu lekarskiego, od dnia w którym dowiedziałam się, że to nie rak. Powinnam być szczęśliwa z tego powodu prawda? Ale nie mogę bo chociaż to nie rak to jestem jednak chora. Złe wyniki nie stają się nagle dobrymi tylko z tego powodu, że to nie białaczka. Mam anemię i to tak silnie zaawansowaną, że przetaczają mi krew. Moja ciąża jest zagrożona. Oczywiście nikomu nie powiedziałam o tym facie. Nie jestem gotowa, żeby im o tym powiedzieć. Zresztą nawet nie wiem czy jest sens skoro niedługo tego dziecka może nie być. Właśnie z tym nie mogę się pogodzić. Nie wysypiam się, zmuszam się do jedzenia, choć połowa i tak się długo nie utrzymuje w moim żołądku, nie rozmawiam z nikim. Moje zachowanie wszystkich martwi. Postanowili mnie pilnować jakbym miała zamiar zrobić coś głupiego. Wstałam i poszłam do łazienki.

-Wyglądam jak zombie- powiedziałam patrząc na odbicie w lustrze. Zapadnięta, blada twarz, fioletowe cienie pod oczami, pusty wzrok. Przestraszyłam się swojego wyglądu. Byłam tak wychudzona, że mogłam policzyć swoje żebra. Usiadłam na podłodze i zwyczajnie się rozpłakałam. Nie dawałam sobie już rady z tym wszystkim. Najpierw sytuacja z Wasylem, moje złamane serce, potem ciąża i choroba. Za dużo wrażeń jak na ta krótki okres czasu. Niecałe dwa miesiące.

-Ola wszystko w porządku?- usłyszałam Jacka.

-Tak. Za chwilę wyjdę- odparłam. Wstałam, przemyłam twarz, zrobiłam delikatny make-up, ubrałam się w za luźne ciuchy i poszłam do kuchni. Wiedziałam, że tam już na mnie czeka śniadanie, które na siłę zjem. Wezmę garść witamin i tabletek. Potem pożegnam się z Jackiem i pójdę na wizytę kontrolną do szpitala. 

Tak więc jadłam kanapki z szynką i pomidorem, nie odzywając się w ogóle do siedzącego naprzeciw mężczyzny. On też nic nie mówił tylko patrzył czy wszystko zjadam. 

-Przestań- powiedziałam zdenerwowana.

-Co mam przestać?

-Patrzeć jak jem. Denerwuje mnie to.

-Boję się o ciebie. Zobacz jak ty wyglądasz.

-Dzięki za komplement.- mruknęłam do niego nie zaszczycając go nawet moim spojrzeniem.

-Ola wiesz, że nie o to mi chodzi. 

-Ta jasne.

-Ola..- chciał coś jeszcze powiedzieć ale przerwał mu dzwonek do drzwi. Wstał bez słowa i poszedł otworzyć.

-Cześć Mikołaj- powiedział brunet do wchodzącego mężczyzny.

-Cześć Jacku. I jak?- zapytał.

Brunet westchnął i popatrzył bezradnie na kolegę.

-Bez zmian. Nie śpi, na jedzenie patrzyła jak na wroga, nie chce z nikim rozmawiać- powiedział przybity. Naprawdę się o nią martwił.

-Boże a myślałem, że tobie się uda. Przecież jesteście razem. 

-Mikołaj co ty  opowiadasz? My razem?- pytał zdziwiony Jacek.

-No tak, wy. Widziałem was w szpitalu. 

-Mikołaj posłuchaj. Rzeczywiście Ola mi się podoba i byłbym szczęśliwy móc spotykać się z nią ale niestety dała mi kosza. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.

-Aha- odparł Mikołaj. 

-Widzę, że Jacek złożył ci już sprawozdanie- powiedziałam zła na obydwu panów. Traktowali mnie jak dziecko.

-Ola uspokój się. Po prostu nam na tobie zależy. Co się z tobą dzieje?

-Wyjdźcie oboje- krzyknęłam.

-Ola nigdzie się nie ruszymy- odparł spokojnie Mikołaj.

-Wynocha powiedziałam. Nie chcę was tutaj widzieć.- krzyczałam. 

Mężczyźni byli w szoku. Jeszcze nigdy nie widzieli mnie w takim stanie. Zawsze byłam dla wszystkich uprzejma i bez potrzeby nie podnosiłam głosu. A teraz? Stałam i wrzeszczałam na nich tylko dlatego, że chcieli mi pomóc. Żaden z nich nie miał jednak zamiaru opuścić mieszkania.

- Nie? W takim razie ja wyjdę- powiedziałam i ruszyłam w stronę drzwi. Niestety Mikołaj nie chciał do tego dopuścić. Złapał mnie a rękę.

-Puszczaj- krzyczałam, próbując się wyrwać z jego mocnego uścisku. 

-Nie, dopóki nie powiesz nam co się z tobą dzieje.- odpowiedział spokojnie. Jacek będąc nadal w szoku tylko skinął głową.

-Nie ma o czy mówić.

-Ola nie próbuj nas oszukiwać. Twoje zachowanie nie jest normalne. Masz lepsze wyniki badań. Może jeszcze trochę czeka cię leczenia ale to nie koniec świata. Powiedz mi więc, co się z tobą do cholery dzieje.

-Puść mnie, chcę wyjść- odparłam już spokojnie. Nie miałam już siły walczyć z nim.

-Ola proszę. Powiedz mi..

-Nie mogę..

-Nie możesz cy nie chcesz?- zapytał zdenerwowany. Do cierpliwych to on nie należał. Upór Oli powoli zaczynał go denerwować.

-Czy to ważne?

-Ola...- krzyknął Mikołaj. Nie wiedział sam co ma zrobić. Była dla niego kimś ważnym. Kimś, kto niepostrzeżenie włamał się do jego serca. Tak. Kochał ją, jak jeszcze nikogo innego. Nawet do Kamili nie czuł tego co do Oli. Wszystko schrzanił, kiedy nie wyjaśnił jej tego po wspólnie spędzonej nocy. Wcale nie dziwił się kobiecie, że w pewien sposób oddaliła się od niego. Był załamany kiedy powiedziała mu o podejrzeniach lekarzy. Nie wyobrażał sobie, że może jej zabraknąć. Każdy jej uśmiech sprawiał, że jego świat stawał się piękniejszy, kolorowy. Potem na szczęście okazało się, że to tylko anemia i da się ją wyleczyć. Teraz był przerażony jej stanem. Nie tylko ciała ale i ducha. Nie uśmiechała się w ogóle, była czymś załamana. Musiał dowiedzieć się czym.

-Mikołaj daj mi wreszcie spokój- krzyknęłam. Chciałam uciec jak najszybciej.

- Nie odpuszczę. Zależy mi na tobie.

-Zależy?- krzyknęłam. Coś we mnie pękło. Podeszłam i uderzyłam go w twarz.

-Tak ci zależało, że po wspólnej nocy uciekłeś, że kiedy ja leżałam załamana w szpitalu ty bawiłeś się ze swoją byłą żoną w dom? Nie było cię przy mnie kiedy najbardziej cie potrzebowałam.

-Ola to nie tak. Poza tym my naprawdę chcemy wiedzieć co się z tobą dzieje.

-Nic się nie dzieje. Po prostu za dużo tego wszystkiego zwaliło się na mnie ostatnio. Nie radzę sobie.- powiedziałam załamana i rozpłakałam się. Poczułam jak Mikołaj bierze mnie w swoje ramiona. Nie wiem dlaczego ale kiedy tak robi, czuję spokój, bezpieczeństwo i ciepło. Wracam do równowagi.
-Ola pomogę ci. Razem przez to przejdziemy. Wybacz mi proszę.
Usłyszałam, że  Jacek wyszedł z mieszkania.
-Mikołaj, chcę zapomnieć....- nie dokończyłam zdania. Nie musiałam.  Mikołaj wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni. Pocałował mnie mocno, pieszcząc moje ciało delikatnie. Patrzyłam w jego oczy i widziałam, że nie żałuje i pragnie tego samego - zapomnienia....

Bądź i po prostu mnie przytul....

Leżałam na szpitalnym łóżku nie mogąc uwierzyć w to co się dzieje. Patrzyłam przez okno na idących ulicami ludzi i zastanawiałam się jak mam teraz żyć. Jakich wyborów muszę dokonać. Usłyszałam podchodzącego do mnie mężczyznę. Nawet na niego nie spojrzałam. Wiedziałam, że jak tylko to zrobię nie wytrzymam i rozpadnę się na miliony kawałków. Musisz być silna- powtarzałam sobie w myślach.
-Ola spójrz na mnie- poprosił
-Nie mogę Mikołaj. Nie dam rady.- powiedziałam i popatrzyłam na swoje drgające ze zdenerwowania ręce.
-Powiedz mi co powiedział lekarz? Widzę, że coś się dzieje- odparł i wziął moje dłonie w swoje. Poczułam ciepło i bezpieczeństwo. Nadal jednak nie byłam w stanie popatrzeć mu w oczy. Siedziałam więc zwrócona w stronę okna, czując na sobie jego wzrok.
-Mam białaczkę- powiedziałam głosem wypranym z jakichkolwiek emocji.
-Ola to nie prawda. Powiedz mi, że to jakaś pomyłka- krzyknął mężczyzna.
-Mikołaj ja...- nie byłam w stanie dokończyć zdania. Spojrzałam na Mikołaja i w jego oczach zobaczyłam strach.
-Ale to już pewne?
-Nie, dopóki nie zrobią mi biopsji.
-Kiedy..?
-Jutro.. wyniki będą za tydzień.
-Damy radę, pomogę ci przez to wszystko przejść.- powiedział zdecydowanym głosem.
-Mikołaj ale mam prośbę. Nie mów na razie o tym nikomu. Nawet mojemu ojcu.
-Ale Ola on powinien wiedzieć, że...
-Nie. Powiem mu jak dostanę wyniki.
-Ok. Nie chcę się kłócić- powiedział i usiadł obok mnie.
-Zobaczysz wszystko będzie dobrze- dodał i przytulił mnie do siebie.
Nie wytrzymałam dłużej. Rozpłakałam się wtulona w ramiona Mikołaja. W te, które zawsze dawały mi poczucie bezpieczeństwa. Płakałam, nie mogąc się uspokoić, pytając czemu to musiało spotkać właśnie mnie. Po jakimś czasie nie wiadomo kiedy usnęłam. Nie poczułam jak Mikołaj całuje mnie delikatnie w czoło i wychodzi.
Nastał nowy dzień. Poczułam, że ktoś trzyma mnie za rękę. Otworzyłam oczy uśmiechając się do...Jacka? Myślałam, że to Mikołaj przy mnie siedzi. Zdziwiona zapytałam:
-Jacek? A co ty tu robisz?
-Ola martwiłem się o ciebie. Nie dawałaś znać co z tobą, więc przyszedłem cię odwiedzić. Byłem wczoraj po dyżurze ale pielęgniarka nie chciała mnie wpuścić. Wróciłem dzisiaj jak widać- odpowiedział i uśmiechnął się do mnie.
Nie wiedziałam, co mam mu odpowiedzieć. Od pewnego czasu czułam ,że jest zainteresowany moją osobą. Co prawda bardzo go lubiłam ale dla mnie wciąż istniał tylko Mikołaj.
-Jak się czujesz?- zapytał zmartwiony.
-Już lepiej. Jutro wypiszą mnie ze szpitala.
-Cieszę się, że wszystko jest już dobrze. Wystraszyłaś nas wczoraj swym omdleniem. Twój ojciec był u ciebie ale spałaś. Przyjdzie dzisiaj po pracy cie odwiedzić.
-Mhm...
-Jesteś piękna..
-Mhm...
-Kocham cię...
-Mhm...
-Wyjdziesz za mnie?
-Mhm...
-Ola ty mnie wcale nie słuchasz- powiedział Jacek
-Nie, no słucham cię- powiedziałam lekko zdezorientowana. Prawdą jednak było, że nie słuchałam go wcale. Zamyśliłam się będąc we własnym świecie.
-Mówisz, że tak? Mogę cię pocałować?- zapytał z cwanym uśmiechem.
-Mhm...
-Kochanie, tak się cieszę, że zgodziłaś się zostać moją żoną- powiedział i nie zważając na nic pocałował mnie.
-Jacek co ty do cholery wyprawiasz?- krzyknęłam i odepchnęłam go.
- Przecież się zgodziłaś.
- Na co?- nie wiedziałam o co mu chodzi.
-Na ślub kochanie- uśmiechnął się do mnie.
-Jaki ślub? Jakie kochanie? O czym ty mówisz?
-O tym, że jednak wcale mnie nie słuchasz. Oświadczyłem się a ty się zgodziłaś- zaśmiał widząc moją minę.
-Eee..-nie wiedziałam jak z tego wybrnąć.
-Ola nie przejmuj się. To tylko takie żarty- powiedział uśmiechając się.
Wygłupialiśmy się i śmialiśmy się z naszych kiepskich żartów. Zapomniałam na chwilę o chorobie. Jacek złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie.
-Ola zależy mi na tobie -powiedział i zbliżył się do mnie.
-Jacek nie..- powiedziałam i chciałam go odtrącić. W tym momencie otworzyły się drzwi do sali.
- Cześć Ola...- usłyszałam Mikołaja. -Chyba w czymś przeszkodziłem. Wrócę później- powiedział i wyszedł z sali.
-Mikołaj zaczekaj- chciałam wstać i pobiec za nim.
-Ola poczekaj. Nie możesz wstawać- powiedział smutny.
-Muszę z nim porozmawiać rozumiesz?
-Ola on jest dla ciebie kimś więcej niż tylko kolegą, prawda?
-Tak Jacku. Dla mnie jest całym światem. Szkoda tylko, że ja nim dla niego nie jestem.
-Przepraszam, przepraszam że namieszałem. Poczekaj pójdę i wyjaśnię mu wszystko.
-Nie, to i tak nie ma sensu.
-Jak to?
-Jacek musimy porozmawiać ale obiecaj, że na razie nikomu nic nie powiesz.
-Dobrze ale zaczynam się powoli martwić.
-Jacku podejrzewają u mnie białaczkę i mam dzisiaj mieć robioną biopsję- powiedziałam nie patrząc na bruneta. Spuściłam wzrok na swoje dłonie.
-Matko Ola. Tak mi przykro. -powiedział zszokowany.-Zawsze możesz liczyć na mnie- dodał i przytulił mnie.
Do sali wszedł lekarz z pielęgniarką.
-Pani Olu jedziemy?
-Tak panie doktorze- westchnęłam i usiadłam na wózku.
Jacek wrócił do domu. Mikołaj niestety nie przyszedł. Tak bardzo go w tym czasie potrzebowałam a on się nie pojawił. Odwróciłam się w stronę okna i rozpłakałam się cicho, czując się tak strasznie samotna i opuszczona. Nawet ojciec nie był w stanie zapełnić tej pustki w sercu.

Kilka dni później....

Siedziałam przed gabinetem lekarskim czekając na swoją kolej. Dzisiaj miałam poznać wyniki badań. Spojrzałam na siedzącego obok bruneta.
-Dziękuję, że przyszedłeś tutaj ze mną
-Ola nie dziękuj. Wiesz, że na mnie zawsze możesz liczyć.
-Wiem Jacku.
-Ola ja wiem, że wolałabyś żeby to on dzisiaj tu z tobą był.
-To nie ma znaczenia. Wrócił do Kamili. Ja dla niego nie znaczyłam zbyt wiele. Nawet nie chciał tu ze mną być. Mógłby zrobić to dla mnie, nawet jako przyjaciel. Myślałam, że chociaż nimi jesteśmy ale najwidoczniej się pomyliłam.- odpowiedziałam smutna.
-Wiesz, ze to nie tak. Kamila przechodzi teraz trudny okres a on jej tylko pomaga.
-Pomaga czy nie totalnie mnie olał kiedy go najbardziej potrzebowałam.
-Poczekaj obiecał ci , że przyjdzie i będzie z tobą. Nie skreślaj go od razu- powiedział brunet spokojnym głosem.
Jeszcze dwie osoby i dowiem się co dalej. Starałam się nie denerwować bo przecież stres szkodzi dziecku.
-To takie trudne- powiedziałam na głos swoją myśl.
-Ale co?- zapytał mnie Jacek
-Próbować się nie denerwować. - odrzekłam opierając głowę na jego ramieniu.
-Ola..- usłyszałam wołanie. Podniosłam wzrok i zobaczyłam biegnącego w moją stronę Mikołaja.
-Myślałam, że zapomniałeś- powiedziałam do niego.
-Nigdy Olu. Nigdy nie zostawiłbym cię bez swojego wsparcia- odpowiedział i usiadł koło mnie. Serce zabiło mi mocniej, na mej twarzy pojawił się nikły uśmiech. Wtuliłam się w jego ramiona i poczułam, że co by się nie stało dam radę. Nie poddam się bez walki.
-Pani Aleksandra Wysocka- usłyszałam swoje nazwisko. Pełna obaw wstałam i ruszyłam w stronę gabinetu.
-Ola może pójdę z tobą?- zapytał mnie Mikołaj
-Nie, muszę wejść tam sama. Poczekacie na mnie?
-Nie pytaj. To oczywiste, że będziemy czekać na ciebie. Bądź dobrej myśli- powiedział i przytulił mnie ostatni raz. Gdy mnie puścił, skierowałam swoje kroki do gabinetu. Weszłam strasznie zdenerwowana. Myślałam, że za chwilę zemdleję z tego całego napięcia. Wdech i wydech- powtarzałam sobie siadając na krześle. Spojrzałam pełna obaw na lekarza.
-Jak się pani czuje pani Olu?
-Słucham?- zapytałam zdziwiona
-Chodzi o pani ciążę
-Nadal mam lekkie mdłości i zawroty głowy jak za szybko wstanę lub się schylę ale poza tym to nic się nie dzieje.Panie doktorze możemy przejść do sedna bo dłużej tej niepewności nie wytrzymam.- powiedziałam niespokojnie.
-Pani Olu z wyników badań wynika, że...

Po chwili wyszłam z gabinetu. Zobaczyłam, że obaj mężczyźni czekają na mnie. Patrzyli na mnie z troską i strachem. Czekali na wiadomość.
-Ja...- nie mogłam dokończyć. Rozpłakałam się nie dając rady przekazać im wiadomości o wynikach badań. Nie będąc w stanie nic powiedzieć podałam Mikołajowi wyniki i opis lekarza.
-O Boże Ola....

Powrót do pracy, omdlenie, szpital...

Dwa tygodnie później...

Dzisiaj wracam wreszcie do pracy.Spojrzałam na zegarek. Było dopiero po piątej. Zastanawiałam się, co robić z tym wolnym czasem. Muszę się czymś zająć, żeby nie zwariować- pomyślałam. Wstałam więc, ubrałam się w sportowy strój, wzięłam ze sobą MP3 i poszłam pobiegać do pobliskiego parku.Na szczęście o tej porze nie było wielu ludzi, więc czułam się swobodnie. Biegłam słuchając ulubionej playlisty i starałam się nie myśleć o wspólnej nocy z Mikołajem. Musiałam jakoś się ogarnąć. Nie chciałam zmieniać partnera w pracy, chociaż wiem, że nic nie będzie tak jak wcześniej. Nasze relacje nie będą takie przyjacielskie i swobodne. Spojrzałam na zegarek. Biegałam już od dobrej godziny. Zaczęłam odczuwać zmęczenie. Chyba czas wracać- pomyślałam. Niestety znów zamyśliłam się na temat Mikołaja, nie zauważając przy okazji wystającego korzenia. Potknęłam się i upadłabym gdyby ktoś nie złapał mnie za rękę. Odwróciłam się, żeby zobaczyć komu mam podziękować.
-Cześć a co ty tu robisz?- zapytałam zdziwiona widokiem bruneta.
-Cześć Olu. Biegam sobie. Od jakiegoś czasu wołałem cię ale nie reagowałaś- powiedział dziwnie smutnym głosem.
-Jacku przepraszam cię ale miałam słuchawki na uszach i po prostu cię nie słyszałam.
-Aha. A już myślałem, że się na mnie obraziłaś.- powiedział uśmiechając się do mnie.
-Za twoje żarty? Nie, nie obrażam się za takie coś.
W tym momencie Jacek popatrzył na mnie z powagą.
-A może ja wcale nie żartowałem?- powiedział.
Nie wiedziałam co mam o tym myśleć a już na pewno nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Stałam tam milcząc i gapiąc się z niedowierzaniem na kolegę.
-Widzę, że ci słów zabrakło.- zaśmiał się.
-Oj tam- powiedziałam i machnęłam ręką.
-A tak w ogóle to co się stało, że o tak wczesnej porze biegasz? I to tak jakby cię sam diabeł gonił? Nie mogłem cię dogonić.
-Nie mogłam spać, postanowiłam więc sobie pobiegać. Eee.. ale tak szybko to znowu ja nie biegłam. Chyba to ty jesteś taki wolny- zaśmiałam się.
-Bardzo śmieszne- odpowiedział
-No dobrze ja uciekam bo muszę jeszcze zebrać się do pracy.
-No to do zobaczenia na komendzie- odrzekł Jacek i pobiegł w przeciwną stronę.
Wróciłam do domu. Wzięłam szybki prysznic. Wystroiłam się w sukienkę i zrobiłam delikatny makijaż . Usta pociągnęłam moją ulubioną szminką.  Chciałam pokazać Mikołajowi, że nie zamierzam tylko płakać i latać za nim. Nie, to nie, bez łaski. Niech wie, co stracił.
-Kogo ja oszukuję. Przecież nadal kocham tego idiotę- powiedziałam do swojego odbicia w lustrze.
 Zamierzałam się przebrać w dżinsy i zwykły T-shirt ale stwierdziłam, że nie mam już na to czasu. Trudno- pomyślałam i wyszłam z mieszkania.

Na komendzie...

Zamykałam właśnie samochód, gdy usłyszałam przeciągły gwizd... Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechającego się do mnie Jacka.
-Ola jak ty pięknie dzisiaj wyglądasz- zawołał. Zarumieniłam się słysząc jego komplement.
-Jacek nie żartuj sobie ze mnie- powiedziałam speszona.
-Ależ pani posterunkowa, ja jestem całkiem poważny. Naprawdę ślicznie dzisiaj wyglądasz. Szkoda, że musisz założyć mundur...
Nic nie odpowiedziałam, tylko wyminęłam go i  poszłam w stronę komendy.
-Ola poczekaj- zawołał i złapał mnie a rękę.
-Jacek co ty robisz?- zapytałam, próbując się wyrwać.
-Nie złość się już na mnie. Chciałbym z tobą porozmawiać- powiedział puszczając moją rękę.
-O czym?
-Mam dwa bilety do teatru. Chciałbym cię zapytać czy poszłabyś na przedstawienie razem ze mną?
-Zaskoczyłeś mnie Jacku. Mogę się zastanowić?
-Spokojnie nie oczekuję, że mi już odpowiesz- odparł i uśmiechnął się do mnie.
-Chodź idziemy bo się zaraz spóźnimy- powiedziałam i poszliśmy razem w stronę budynku.
Nie wiedziałam, że całą tą sytuację obserwował Mikołaj.
Powoli żałowałam, że założyłam dzisiaj tą sukienkę. Idąc korytarzem czułam na sobie spojrzenia kolegów  pracy. Wcale nie ukrywali, że się na mnie gapią. Chciałam się jak najszybciej przebrać w mundur.
Wchodząc przebrana do pokoju zobaczyłam siedzącego przy biurku Mikołaja. Spojrzał na mnie. Wiedziałam, że chce coś powiedzieć.Nie odrywając od niego wzroku usiadłam naprzeciwko i czekałam.
-Przepraszam- powiedział smutnym głosem.
-Za co? Przecież nie byłeś do końca świadom co robisz- powiedziałam, starając się nie płakać.
-Ola to nie tak. Ja....- zaczął mówić ale w tym momencie ktoś nam przerwał.
-Wysocka, Białach a wam to się specjalne zaproszenie na odprawę należy?- krzyknął zdenerwowany komendant.
-Przepraszamy- powiedzieliśmy jednocześnie i poszliśmy z nim na odprawę.
Wsiedliśmy do radiowozu i pojechaliśmy w swój rejon.
-Ola możemy o tym porozmawiać?- zapytał mnie Mikołaj.
-Mikołaj ja nie wiem co chcesz mi jeszcze powiedzieć? Myślałam, że ostatnio wszystko mi już wyjaśniłeś.- odparłam.
-Chciałbym ci coś ważnego powiedzieć.
-Dobrze ale nie teraz. Po pracy spotkajmy się u mnie.
-No to jesteśmy umówieni.- powiedział już weselszym głosem.
-00 dla 05- usłyszeliśmy wezwanie dyżurnego.
-05 zgłaszam się- odparłam
-Jedźcie na Kalinową 32. Dostaliśmy zgłoszenie bójki.
-Dobra już jedziemy- odparł Mikołaj
Dojeżdżając obaczyliśmy dwóch panów okładających się nawzajem pięściami. Byli już nieźle zmasakrowani. Wyskoczyliśmy szybko z radiowozu i rozdzieliliśmy ich.
-Panowie uspokójcie się - krzyknęłam, kiedy zaczęli się nam wyrywać.
-Aspirant Mikołaj Białach a to posterunkowa Aleksandra Wysocka.- przedstawił nas Mikołaj.
-Proszę dokumenty- dodałam. Panowie niechętnie ale podali nam swoje dowody osobiste.
-Nataniel Dębski i Artur Szyszka- przeczytał Mikołaj.- Ola sprawdź ich.
Odeszłam na bok i połączyłam się z dyżurnym. Panowie nie byli karalni. Przekazałam to partnerowi.
W tym czasie Mikołaj próbował dowiedzieć się czemu się pobili. Niestety, panowie nie chcieli udzielić nam na to pytanie odpowiedzi tylko znowu zaczęli się szarpać. O mały włos a mnie też by się oberwało. Wkurzony całą tą sytuacją Mikołaj zakuł ich w kajdanki i zadzwonił po kolegów, żeby zabrali ich na komendę. Mieliśmy jechać za nimi ale dostaliśmy zgłoszenie leżaka na w parku na ul. Czarnieckiego. Okazało się, że to nie był żaden bezdomny. Pan Kacper Matuszyński, bo tak nazywał się ten mężczyzna, po prostu zabalował na wieczorze kawalerskim. Przeprosił nas za cała tę sytuację i zadzwonił po kolegę, żeby go z tego parku odebrał.
Postanowiliśmy wrócić na komendę i przesłuchać tych dwóch od bójki.
Po godzinie w areszcie panowie się uspokoili i przyznali, że pobili się o kobietę. Pani Natalia spotykała się z mini obydwoma jednocześnie. Spisaliśmy zeznania a sprawę przekazaliśmy dyżurnemu.
-Ola może zrobimy sobie przerwę?- zapytał mnie Mikołaj.
-Ok. Zgłoś to Jackowi a ja skoczę jeszcze do toalety- powiedziałam,
-Będę czekał na ciebie w bufecie- krzyknął a mną i poszedł do dyżurnego.
Weszłam szybko do łazienki. Źle się poczułam. Spojrzałam na swoją bladą twarz. Zrobiło mi się słabo, więc usiadłam na podłodze i oparłam głowę o zimne kafelki na ścianie. Do łazienki weszła Emilka.
-Ola co się dzieje?- zapytała mnie zmartwiona.
-Nic takiego,  zrobiło mi się trochę słabo- odpowiedziałam i wzięłam głębszy oddech.
-Ola poczekaj wezwę pomoc.
-Nie naprawdę nie trzeba- odpowiedziałam.- Już mi lepiej- dodałam słabym głosem.
-Nie wygląda mi na to- odrzekła Emilka i wyszła z łazienki. Wróciła za chwilę  z Jackiem.
-Ola co ci jest? Mam wezwać karetkę?- zapytał zmartwiony.
-Nie, nic mi nie jest.- odpowiedziałam i próbowałam wstać. Niestety znów zrobiło mi się słabo i przewróciłabym się gdyby Jacek mnie nie złapał.
-Znów dzisiaj mnie ratujesz -powiedziałam słabym głosem i zemdlałam.

Obudziłam się leżąc na szpitalnym łóżku. Byłam trochę zła na
Jacka za to, że wezwał pogotowie. Próbowałam wstać ale ponownie zakręciło mi się w głowie.
-Co pani robi? Nie wolno pani wstawać.- powiedział lekarz chroniąc mnie przed upadkiem.
-Przepraszam- powiedziałam zawstydzona.
-Niech mi pani powie to pierwszy raz czy wcześniej były już takie zawroty głowy?
- To jest pierwszy raz kiedy zemdlałam, chociaż od kilku dni czułam lekkie zawroty głowy. Poza tym od jakiegoś czasu mam mdłości i jestem osłabiona. Ale myślałam, że to jakieś powikłania po grypie.
-Pani Olu pobierzemy teraz krew i poczekamy na wyniki a w tym czasie dostanie pani kroplówkę  na wzmocnienie- powiedział i przekazał zalecenia pielęgniarce. Niedługo potem do mojego łóżka podeszli Jacek z Mikołajem.
-Ola ale nas wystraszyłaś- powiedział zdenerwowany Mikołaj.
-Przepraszam ale sama nie wiem co się stało- odparłam.
-A co powiedział lekarz?- zapytał mnie Jacek.
-Nic konkretnego. Czeka na wyniki badań. A wy nie wracacie do pracy?
-Komendant dał mi wolne do końca dnia- powiedział Mikołaj i usiadł obok mnie.
-Czego ja nie mogę powiedzieć- odparł Jacek- Muszę już wracać na komendę- dodał, pocałował mnie w policzek i wyszedł. Byłam zdziwiona jego zachowaniem ale nic się na ten temat nie odezwałam. Mikołaj popatrzył na mnie dziwnym wzorkiem. O matko czyżby był zazdrosny?- pomyślałam sobie.
-Ola wiem, że to nie najlepszy moment ale chcę z tobą porozmawiać o tamtej nocy.
-Mikołaj mieliśmy do tego nie wracać.
-Wiem ale chciałbym ci powiedzieć, że tego nie żałuję i...
W tym momencie na salę wszedł lekarz i podszedł do mnie.
-Pani Olu mam wyniki badań- powiedział do mnie.- Mógłby pan zostawić nas samych?- zwrócił się do Mikołaja. Ten popatrzył na mnie i wyszedł z sali.
-Pani Olu niestety nie mam dla pani dobrych wiadomości.
-Niech pan powie panie doktorze. Chcę mieć to z głowy.- powiedziałam zdenerwowana. W moich oczach można było zobaczyć strach.
-Po pierwsze jest pani w ciąży..
-W ciąży?- byłam w totalnym szoku. Tego nie podejrzewałam. Zastanawiałam się jak ja sobie poradzę i czy mam powiedzieć o tym Mikołajowi. Wtedy do głowy przyszła mi niepokojąca myśl.
-Ale to nie dlatego tak źle się czuję, prawda?- zapytałam zdenerwowana
-Niestety podejrzewamy u pani białaczkę- powiedział a mnie w tym momencie zawalił się cały świat...

Pułapka, cudowna noc, rozczarowanie

Kilka dni później...

-Abonent tymczasowo nieosiągalny...- usłyszałam w telefonie. Siedziałam zaniepokojona w naszym pokoju na komendzie.

-Mikołaj gdzie ty się podziewasz?- zapytałam sama siebie. Niedługo zaczyna się odprawa a mojego partnera wciąż nie ma. Nagle ktoś wszedł do pomieszczenia. Odwróciłam się i zobaczyłam ojca stojącego w drzwiach. 

-Cześć tato. Coś się stało?

-Cześć córciu. Nie, przyszedłem ci powiedzieć, że Białacha dzisiaj nie będzie. 

-Rozmawiałeś z nim?

-Nie dostałem od niego SMS.

-To z kim mam dzisiaj jeździć?- zapytałam zrezygnowana.

-Niestety nie mam dla ciebie nikogo. Zostajesz i zajmujesz się papierami czy bierzesz wolne?

-Papiery. Wolę to niż siedzenie w domu- odpowiedziałam zdecydowana. Miałam misję do wykonania. Czułam się coraz gorzej. Na samą myśl o tym wszystkim zrobiłam się blada.

-Oleńko dobrze się czujesz?- zapytał mnie ojciec.

-Wszystko dobrze chyba jakieś choróbsko mnie dopadło.

-To może idź od razu do lekarza.

-Oj tato nic mi nie będzie. Po pracy pójdę.

-No dobrze. Ja wracam do siebie- powiedział i wyszedł a ja zostałam sama ze swoimi myślami.

Uzupełniłam trochę raportów zanim zdecydowałam się działać. Po godzinie siedziałam już w pokoju i czekałam z niecierpliwością na telefon. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk dzwonka.

-Wszystko gotowe.- powiedziałam tylko i rozłączyłam się. Poszłam szybko do ojca i wzięłam urlop na resztę dnia. Nie mogłam uwierzyć, że wykradłam te narkotyki. Wyszłam z komendy i pojechałam w umówione miejsce. Nie musiałam długo czekać- pomyślałam sobie widząc nadjeżdżający czarny samochód. Zatrzymał się przede mną.Wsiadłam do niego zdenerwowana.

-Witam panią posterunkową- powiedział Wasyl uśmiechając się przy tym do mnie.

-Idź do diabła- odpowiedziałam.

-Eh.. zapomniałem, że pani taka pyskata.

-Tu jest wszystko. Masz- odparłam i rzuciłam w niego moją torbą. Muszę przyznać, że miał refleks. Złapał ją bez problemu. Uśmiechnął się i zaczął sprawdzać towar.

-Ok. Niestety nie podwieziemy pani- powiedział. Gdy wysiadłam odjechali a ja uśmiechając się wybrałam znany mi już numer.

-Zrobione. Czekam na ciebie.- powiedziałam i rozłączyłam się. Kilka minut później podjechał po mnie szary samochód. Wsiadłam i uśmiechnęłam się do mężczyzny obok.

-Cześć Olu.

-Cześć. To co jedziemy za nimi?

-Tak grupa AT też jest w gotowości.

Gdy dojechaliśmy na miejsce antyterroryści właśnie aresztowali Wasyla i jego kumpla.

-O pani posterunkowa- zawołał na mój widok- Nie doceniliśmy pani.-dodał po chwili.

Podeszłam do niego.

-Od kiedy?- zapytał mnie.

-Prawie od samego początku- odparłam

-Jak to możliwe? Mam przecież swoje dojścia na psiarni.

-Nieważne, teraz sobie długo posiedzisz- powiedziałam i chciałam już odejść kiedy usłyszałam:

-Może i będę siedzieć ale twój kochaś za 5 min. zostanie pieprzonym warzywem.

-Co powiedziałeś?- podeszłam do niego i złapałam go za koszulę.

-To co słyszałaś- zaśmiał się nieprzyjemnie.

-Co zrobiliście Mikołajowi?- teraz już nie kryłam swojego zdenerwowania.

-Złapaliśmy go jak wystawał pod twoim mieszkaniem. Ma jeszcze kilka minut a potem...

-Gdzie on jest?- przerwałam mu.

-Nic ci kur** nie powiem- dodał z uśmiechem a ja pobiegłam szybko do Oskara.

-Oskar oni mają Białacha. Mamy kilka minut na uratowanie go- krzyknęłam do kolegi.

Wsiedliśmy do samochodu i pędziliśmy ulicą próbując go namierzyć . Na szczęście miał włączony telefon. Dojechaliśmy do jakiegoś domu. Na trzy wpadliśmy do domu. Oskar obezwładnił tego całego adwokata Wasyla a ja podbiegłam do Mikołaja.

-Ola kroplówka- krzyknął. Wyciągnęłam ją szybko i rozwiązałam mojego przyjaciela.

Nie wiele myśląc i działając pod wpływem adrenaliny przytuliłam się do niego. Przyjechała karetka i zbadała Mikołaja. Na szczęście nic poważnego mu nie było.

-Ola dzięki uratowałaś mi życie- usłyszałam jego głos.

-Nie dziękuj przecież to moja wina.

Nic nie odpowiedział. Złapał mnie a rękę i przyciągnął do siebie. Spojrzałam w jego oczy i utonęłam w ich głębi. Nagle ktoś coś upuścił a my odsunęliśmy się od siebie.

-Mikołaj chodźmy do mnie. Musimy porozmawiać. 

-Dobrze, chodźmy- odpowiedział i pojechaliśmy do mojego mieszkania. W sumie to Oskar nas podrzucił. Cała drogę panowie rozmawiali  a ja siedziałam  tyłu pogrążona we własnych myślach.

Weszliśmy do mieszkania. Ja poszłam do kuchni po wino i kieliszki a Mikołaj włączył jakąś muzykę. Usiedliśmy obok siebie.

-Mikołaj dlaczego obserwowałeś moje mieszkanie?- zapytałam go w pewnym momencie.

-Ola, wiedziałem że coś jest nie tak Martwiłem się o ciebie. Niestety gdzieś straciłem czujność i mnie złapali. Ola powiedz mi w ogóle jak do tego wszystkiego doszło?

- To było tego dnia kiedy zerwałam z Szymonem a ty wybiegłeś gdzieś w połowie patrolu i nie wróciłeś. Wróciłam do domu, poczułam że ktoś mnie łapie i zakrywa ręką usta. Zostałam rzucona na kanapę. Wtedy przedstawili się jako Wasyl i Kubek. Zagrozili mi, że jak nie wykradnę narkotyków i pieniędzy z którymi łapali ich ziomków, to zabiją mojego ojca, ciebie i twoje córki. Nie wiedziałam co robić. Poszłam do CBŚ i o wszystkim im opowiedziałam. Miałam robić to co powie Wasyl i o wszystkim informować Oskara. Nikomu nie mogłam nic powiedzieć. Teraz żałuję, że nie byłam z tobą szczera. Wtedy nic by ci się nie stało.

-Ola ale wszystko skończyło się dobrze. Rozumiem, że nie mogłaś nic powiedzieć. - odparł i zbliżył się do niej. Zabrał jej kieliszek z ręki i odłożył go na stolik.

-Mikołaj?- zapytałam. Nie wiedziałam co mam myśleć o jego zachowaniu. 

-Ola od dawna chciałem to zrobić- powiedział i pocałował mnie. Byłam w szoku, mimo to odpowiedziałam na jego pocałunek. Całowaliśmy się najpierw delikatnie, potem coraz śmielej. Nie poznawałam mojego przyjaciela. W pewnym momencie wstał i wziął mnie na ręce. Zaniósł mnie do sypialni i położył na łóżku. Nie potrafiłam powiedzieć nie. Też tego chciałam. Błądził rękami po moim ciele. Czułam, że rozpływam się pod jego dotykiem. Zaczęliśmy ściągać z siebie ubrania a potem wiadomo co się działo....

Obudziłam się czując na brzuchu czyjąś rękę. Otworzyłam oczy i ujrzałam śpiącego Mikołaja. Uśmiechnęłam się na myśl o wczorajszej nocy. Nie żałowałam jej ale nadal nie wiedziałam, co do niego czuję. Ciągle zadawałam sobie pytanie czy to miłość czy tylko zauroczenie. Spojrzałam jeszcze raz na śpiącego mężczyznę. Czułam się zagubiona, tyle czasu byliśmy tylko przyjaciółmi, więc nie wiedziałam jak się mam teraz zachować. Postanowiłam wstać i zrobić nam śniadanie. Odwlec to co nieuniknione. Nie zdążyłam. Zobaczyłam, że Mikołaj już nie śpi tylko patrzy na mnie. Uśmiechnęłam się do niego słabo ale nic nie powiedziałam. Czekałam aż on pierwszy coś powie. Nie liczyłam na wyznanie miłości ale to co chwilę później zrobił kompletnie mnie oszołomiło. Nic nie powiedział tylko wyskoczył jak poparzony z łóżka, zabrał po drodze ubrania i zamknął się w łazience. Poczułam się jakby dał mi w twarz. Wstałam z łóżka i poszłam do kuchni. Nastawiłam wodę na herbatę. Patrzyłam na płomień palącego się palnika i zastanawiałam się co teraz mam zrobić. Kolejny mężczyzna w moim życiu okazał się pomyłką. Jak ja teraz będę z nim pracować. Chyba nie dam rady udawać, że nic się między nami nie wydarzyło. Byłam zamyślona do tego stopnia, że nie zauważyłam stojącego za mną Mikołaja.

-Ola możemy porozmawiać?- powiedział i usiadł naprzeciw mnie.

-O czym Mikołaj? Chyba nie mamy sobie nic do powiedzenia. Twoje zachowanie mówi samo za siebie -odparłam pozornie spokojnym głosem. Wewnątrz cała gotowałam się od emocji. 

-Przepraszam cię, nie powinienem tak uciekać ale jak zobaczyłem nas w łóżku byłem w szoku.

-W szoku?- zapytałam i wreszcie spojrzałam na niego.

-Ola ja prawie nic nie pamiętam z tego co się wczoraj działo. 

-Jak to nie pamiętasz?

-Nie powiedziałem ci wcześniej ale nie chciałem cię martwić. Ola, Wasyl podał mi jakieś odurzacze zanim pojechał na spotkanie z tobą. 

-Chcesz mi powiedzieć, że spałeś ze mną tylko dlatego, że byłeś pod wpływem narkotyków?

-Ola to nie tak. Sam nie jestem pewien jak to się stało. Muszę sobie wszystko poukładać.- odparł i zaczął zbliżać się w moją stronę.

-Nie Mikołaj. Nie zbliżaj się do mnie. Wyjdź i zapomnij o tym co się stało. 

-Ale Ola...

-Nie. Nie chcę tego słuchać. Po prostu zapomnij. Między nami nic nie było, tego się trzymajmy. A teraz proszę idź już. Zobaczymy się na patrolu.- powiedziałam i poszłam do sypialni. Usłyszałam trzask zamykanych drzwi. Siedziałam na łóżku i nie wierzyłam, że jeszcze pół godziny temu byłam tak szczęśliwa a teraz płaczę tuląc się do poduszki, na której spał Mikołaj. Wciąż wdychałam jego zapach, powoli uspokajając się. Nie wiedząc kiedy zasnęłam, śniąc o mężczyźnie mojego życia...

Zerwanie, spotkanie, włamanie

Komenda godz. 19:00

-Ola, kończysz już ten raport?- zapytał mnie Mikołaj
-Tak jeszcze dwa zdania a co śpieszy ci się gdzieś?
-A wiesz umówiłem się na piwo z Emilką.
-Aha. No to leć bo ja właśnie skończyłam- powiedziałam tylko, próbując nie okazywać, że jestem zazdrosna.
-Może pójdziesz z nami?- usłyszałam za plecami.
-Wiesz, jestem już umówiona- powiedziałam i pomyślałam o Szymonie.
-Znowu z tym całym Szymonem? Ola on nie jest dla ciebie.
-Prosiłam cię żebyś już dał spokój, wystarczy że muszę słuchać tego samego od ojca.
-No dobra już milczę. Do jutra. -odpowiedział i wyszedł. Wiedziałam, że było mu przykro, że tak na niego naskoczyłam ale jestem dorosła-pomyślałam i wyszłam na spotkanie z Szymonem.

Na randce...
Spacerowaliśmy ulicą, trzymając się za ręce. Szymon zatrzymał mnie i pocałował w usta. Było... miło? Niestety, żadnych fajerwerek nie poczułam. Szymon nieświadom moich rozmyślań, uśmiechnął się do mnie.
-Ola, mam do ciebie ważną sprawę -powiedział lekko zdenerwowany.
-Tak?- spytałam zaciekawiona.
-Dostałem paczkę haszyszu i chciałbym, żebyś ją przetrzymała u siebie.
W pierwszym momencie myślałam, że się przesłyszałam.
-Czy ty właśnie poprosiłeś mnie żebym przechowała ci narkotyki?- zapytałam wściekła.
-Ola ale to tylko na kilka dni - usłyszałam.
-Ty chyba żartujesz. Jestem policjantką do jasnej cholery a ty mi o narkotykach mówisz. Nie chcę cię więcej widzieć- wykrzyczałam i wsiadłam do lepszego pierwszego autobusu. Na szczęście jechał w stronę mojego osiedla. Siedząc przy oknie poczułam, że po moim policzku spływa samotna łza...

Następnego dnia...
Obudziłam się z bólem głowy. Sama nie wiedziałam co mam z sobą zrobić. Nie miałam ochoty iść do pracy. Mikołaj na pewno będzie mnie wypytywał o wczorajszą randkę.
-Co ja mam mu powiedzieć? - zastanawiałam się na głos. Zebrałam się szybko do pracy i wyszłam. Spojrzałam na telefon i zobaczyłam trzydzieści nieodebranych połączeń od Szymona. Nie zamierzałam z nim rozmawiać. Wyszłam z mieszkania, wsiadłam do samochodu i pojechałam do pracy.

Na komendzie...
-Cześć Olka. Coś ty dzisiaj taka smutna?- powiedział do mnie Jacek, nasz dyżurny.
-Cześć Jacku. Wydaje ci się. Nie wyspałam się tylko- odpowiedziałam uśmiechając się do niego i poszłam do pokoju zanieść swoje rzeczy. Na korytarzu spotkałam radosną Emilię
-Cześć Ola.
-Cześć, a co ty jesteś taka szczęśliwa?- zapytałam, choć wcale nie chciałam wiedzieć. Domyślałam się, że to z powodu Mikołaja jest taka radosna.
-Wiesz, byłam wczoraj z Mikołajem na piwie. Świetnie się razem bawiliśmy. W końcu tak zabalowaliśmy, że Mikołaj mnie przenocował i...
-Aha- przerwałam jej, nie chcąc słuchać co robili dalej- To dobrze. Muszę lecieć- dodałam i uciekłam przebrać się w mundur. Za niedługo miała być odprawa. Wchodząc do pokoju zastałam tam Mikołaja. Siedział za biurkiem i czytał przegląd sportowy.
-Cześć Ola. Jak tam wczorajsza randka z Szymonem?
-Jak każdy mężczyzna pomyślał tylko o sobie- odpowiedziałam nie patrząc mu w oczy. Nie byłam w stanie powiedzieć mu całej prawdy.
-Ola, co się stało? Chcesz o tym porozmawiać?- zapytał mnie, patrząc zaniepokojonym wzrokiem.
-Nie. Chodź idziemy na odprawę bo komendant się wkurzy- odparłam i posłałam mu uśmiech.
-No to lećmy- powiedział i wyszliśmy na odprawę.
Po odprawie poszliśmy przed budynek. Podchodząc do radiowozu zauważyłam czekającego na mnie
Szymona. Zdenerwowałam się bo nie chciałam go już więcej widzieć. Nie po tym co wczoraj zrobił.
-Ola możemy porozmawiać na osobności?- usłyszałam
-Służbę mam jakbyś nie zauważył.
-Ola tylko 5 minut. Proszę.
- Mikołaj wsiądź proszę do auta. Zaraz przyjdę- zwróciłam się do kolegi.
Mikołaj nic nie odpowiedział tylko posłusznie wsiadł i czekał na mnie.
-Czego chcesz?- zapytałam prosto z mostu.
-Wybacz mi, wiem że głupio zrobiłem. Poza tym tej paczki już nie ma. Daj mi szansę- mówił Szymon.
-Zapamiętaj sobie, że nie chcę cię więcej widzieć. Nie dzwoń, nie wystawaj pod moim mieszkaniem. Po prostu zniknij z mojego życia.- powiedziałam podniesionym głosem.
-Ale...
-Nie ma żadnego ale... Wszystko zepsułeś. Nie zaufam ci już nigdy- krzyknęłam, odwróciłam się i poszłam do radiowozu.
-Ola wszystko w porządku?- zapytał mnie Mikołaj.
-Tak. Jedźmy już bo zaraz jeszcze oberwie nam się od komendanta- odparłam. Gdy Mikołaj nie patrzył otarłam łzę spływającą mi po twarzy.
-00 dla 05- odezwał się w pewnym momencie dyżurny.
-05 zgłasza się- odezwał się Mikołaj.
-Macie zgłoszenie na Jaśminową 6. Podobno doszło tam do jakiegoś włamania.
-Przyjąłem. Udajemy się na miejsce- odparł aspirant.
Gdy dojechaliśmy na miejsce zauważyliśmy kobietę, która czekała na  nas. Wysiedliśmy i podeszliśmy do niej.
-Dzień dobry aspirant Mikołaj Białach a to posterunkowa Aleksandra Wysocka. To pani do nas dzwoniła?
-Tak. Nazywam się Irena Latawiec. Będąc w ogrodzie usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła. Jak weszłam do domu zauważyłam wybitą szybę w oknie w sypialni. 
-Proszę niech pani prowadzi- odparł Mikołaj.
Obejrzeliśmy sypialnię. Pani Irena stwierdziła, ze skradziono jej tylko laptopa. Było to dla nas bardzo dziwne, tym bardziej, że złodziej nie ruszył wcale biżuterii, która według pani Ireny była bardzo cenna. Po zebraniu wszystkich informacji, przekazaliśmy je dyżurnemu i pojechaliśmy dalej patrolować ulice. Poza wypisaniem paru mandatów nie było żadnych zgłoszeń. Po jakimś czasie postanowiliśmy zgłosić przerwę. Wróciliśmy na komendę i poszliśmy do bufetu, który prowadziła pani Zosia. Ja wzięłam pierogi a Mikołaj schabowego z ziemniakami i surówką. Nie miałam ochoty jeść ale Mikołaj patrzył na mnie karcącym wzrokiem, więc wmusiłam w siebie trochę tych pierogów. Po przerwie nadal nie mieliśmy żadnych zgłoszeń, postanowiliśmy więc pouzupełniać trochę raportów. Siedziałam za biurkiem i kończyłam pisać kolejny raport, gdy do pokoju weszła Emilia.
-Mikołaj mogę cię na chwilę prosić?- zapytała odrobinę zdenerwowana.
-Emilka coś się stało?
-Chodź proszę- powiedziała tajemniczo, zerkając kątem na mnie. Nie wiedziałam o co jej chodzi.
-Już idę- odparł Mikołaj i wyszedł na korytarz.
Wrócił po chwili zdenerwowany. Wiedziałam, że musiało się coś stać poważnego.
-Ola muszę już iść. Porozmawiamy jutro- powiedział tylko i wybiegł szybko nie dając mi możliwości zapytać go co się dzieje. Postanowiłam dowiedzieć się wszystkiego od Emilki.
Wyszłam na korytarz poszukać jej. Niestety nie mogłam jej znaleźć. Udałam się więc do ojca. Nie wiedziałam czy Mikołaj u niego był ale stwierdziłam, że lepiej będzie go powiadomić o nieobecności mojego partnera.
-Cześć tato. Był u ciebie Mikołaj?
-Tak. Prosił mnie, żeby zwolnić go ze służby bo ma jakieś ważne sprawy rodzinne.
-Aha- odpowiedziałam. To ja wracam do pisania raportów- dodałam i wyszłam.
Zastanawiałam się co takiego mogło się wydarzyć. Po skończonej pracy przebrałam się i pojechałam do domu. Weszłam właśnie do mieszkania i miałam zapalić światło gdy poczułam, że ktoś zatyka mi usta ręką i łapie mnie od tyłu. Zostałam wepchnięta do salonu i posadzona na kanapie. Nagle ten ktoś zapalił lampkę. To przecież.....







Jak myślicie co się wydarzyło w życiu aspiranta Białacha?
Kogo Ola spotkała w swoim mieszkaniu?

Wróciłam :D

To znowu ja. Wróciłam po krótkiej przymusowej przerwie. Kłopoty ze sprzętem ( złośliwość rzeczy martwych :) ). Na szczęście laptop wrócił  naprawy, więc od jutra pojawi się nowa seria. Zapraszam i pozdrawiam...

The End.....

-Kamil wypuść mnie stąd- powiedziałam wystraszona.
-Wiesz,że nie mogę. Nie oddam cię nikomu.
-Nie masz drogi ucieczki. Zaraz zjedzie tu policja.  Co dalej zamierzasz?
-Nie wiem, nie wiem....- zaczął powtarzać chodząc po pomieszczeniu. Naprawdę był szalony i teraz to było widać.
-Wiesz, że nie uciekniesz. Puść mnie to może wyrok będzie łagodniejszy- starałam się go przekonać, choć sama w to nie wierzyłam.
-Nie, nie jestem głupi. Poza tym nie obchodzi mnie to. Zależy mi tylko na tobie i naszych dzieciach.
-Naszych? O czym ty mówisz. To są dzieci Mikołaja i ty dobrze o tym wiesz- krzyczałam. W głowie mi się nie mieściło jak można tak kompletnie stracić poczucie rzeczywistości.
-Zamknij się- krzyknął i uderzył mnie w twarz.- Jesteś tylko moja i to moje dzieci. Poczekaj a się przekonasz.- zaśmiał się.
-O czym ty mówisz?
-Zabiję tego całego Mikołaja a wtedy nikt już nie będzie stał naszemu szczęściu na przeszkodzie - powiedział spokojnie. W tym momencie ogarnęła mnie furia.
-Nawet jeśli go zabijesz to i tak nie będę z tobą. Nienawidzę cię i brzydzę się tobą. 
-Nieprawda- powiedział, powoli zbliżając się w moją stronę- Wiem, że nadal pamiętasz mój dotyk na swoim ciele. Podobało ci się to.
-Nie dotykaj mnie- krzyknęłam i uciekłam w przeciwległy kąt zabierając po drodze jakieś narzędzie chirurgiczne.
-Aleksandro, kochanie, to nic nie da. Nie uciekniesz przede mną.- dodał ale na szczęście odsunął się ode mnie.
Staliśmy na przeciwko siebie i mierzyliśmy się wzrokiem. Żadne z nas nie wykonało najmniejszego ruchu...

W tym samym czasie....

*Mikołaj*
Siedziałem właśnie na komendzie i uzupełniałem ważne dokumenty, gdy wpadł do mnie dyżurny.
-Mikołaj dostaliśmy telefon, że Ola została napadnięta przez Kamila Napierskiego.
Gdy to usłyszałem, myślałem że zejdę na zawał. Wypadłem z budynku i pojechałem do szpitala najszybciej jak się dało. Byli już tam koledzy z patrolu 006 i grupa AT.
-Jak to się stało?- zapytałem, podchodząc do Marzeny.
-Mikołaj, przepraszam to moja wina. Kiedy czekałyśmy z Olą na lekarza podeszła do nas starsza kobieta i powiedziała, że na rejestracji jest jakaś bójka. Ola chciała, żebym to sprawdziła. Jak tam zeszłam to okazało się, że nic takiego się nie działo. A jak wróciłam to ten lekarz Oli powiedział, że została porwana i zamknięta z tym Napierskim w gabinecie 112.
-Marzena, to nie twoja wina. A gdzie ta kobieta?
-Monika już ją przesłuchała. Okazuje się, że to Napierski powiedział tej pani, że tam jest bójka, tylko że on się spieszy do rodzącej żony i nie może tego zgłosić. Poprosił tą panią o pomoc a ona nas.
-Mikołaj, gdzie ty idziesz?- zapytał Krzysiek, widząc mnie zbliżającego się do tego gabinetu.
-Muszę tam wejść. Nie mogę pozwolić, żeby zrobił krzywdę Olce i dzieciom- odpowiedziałem
-Nigdzie nie pójdziesz- powiedział i złapał mnie za ramię.
-Pomyśl tylko, jak zobaczy, że ktoś chce wejść to może wtedy próbować zrobić coś Olce. Poza tym chodź coś ci pokażę- dodał i poszedł w stronę lekarza. Nie mając wyjścia, poszedłem za nim.

"- Nie dotykaj mnie"- usłyszałem krzyk Oli. Zagotowało się coś we mnie.
"-Aleksandro, kochanie, to nic nie da. Nie uciekniesz przede mną."- usłyszałem odpowiedź tego psychola.
-Co to jest?- zapytałem zdziwiony
-Ola wchodząc do gabinetu zadzwoniła do Tomka. Dzięki temu wiemy co tam się dzieje. Na razie nic jej nie zrobił.
-Ale AT ma jakiś plan?
-Na razie tylko słuchają. Ola podaje im ciągle jakieś wskazówki. Opisuje pomieszczenie, pozycje jej i Napierskiego. Wszystko tak, żeby ten cały Kamil o tym nie wiedział.
Nic więcej nie mówiliśmy. Słuchaliśmy tylko jak zgrabnie w zdaniach przemyca potrzebne nam informacje.

*Ola*
-Dlaczego nie chcesz mnie zostawić w spokoju?- zapytałam.
-Bo cię kocham
-Ale ja ciebie nie. Wypuść mnie. I tak nie uciekniesz. Zobacz jesteśmy w pokoju na trzecim piętrze, są tu tylko dwa okna, przez nie nie wyjdziesz. Za drzwiami są policjanci. Co zrobisz?- mówiłam niby do niego ale w tym czasie przekazywałam wiadomość do kogoś innego. Przynajmniej miałam taką nadzieję...

Dwie godziny później....

Podałam już wszystkie możliwe informacje o tym pomieszczeniu. Teraz tylko musiałam poczekać na ich akcję. Byłam teraz spokojniejsza natomiast Kamil stawał się coraz bardziej nerwowy. Nadal jednak trzymał się ode mnie z daleka. Byłam uzbrojona, strach dodał mi tylko sił. Nawet dzieci się uspokoiły i nie szalały tak jak wcześniej.
-Jestem zmęczona. Nie dam rady dłużej go powstrzymywać- powiedziałam na głos. Nie przejmowałam się czy Kamil połapie się we wszystkim. Poziom adrenaliny opadł, pierwszy szok już minął.
-O cholera- krzyknęłam czując potworny ból w krzyżu.
-Co się stało? - zapytał mnie zdenerwowany Kamil.
-Nie podchodź- odparłam i skrzywiłam się czując ból w dole brzucha. Czułam się coraz  gorzej. Nie byłam w stanie dłużej się bronić. Narzędzie chirurgiczne wypadło mi z rąk i upadło z hukiem o podłogę. Nie zwracając uwagi na nic złapałam Kamila a rękę i mocno ścisnęłam, czując nadchodzący skurcz.
-Do jasnej cholery wypuść mnie w tej chwili.
-Nie- krzyknął i wyrwał rękę, siadając za biurkiem. Był zdezorientowany. Nie ta to miało wyglądać- pomyślał.
 Nie wytrzymałam i krzyknęłam w stronę ukrytego telefonu:
-Chłopaki nie żebym was poganiała ale do cholery ja zaczęłam rodzić- darłam się nie wiedząc czy to coś pomoże.
- Nie mogę urodzić teraz. Muszę jakoś wytrzymać- mówiłam do siebie, zaciskając zęby przy kolejnym skurczu...

*Mikołaj*
-Minęły już dwie godziny, kiedy zamierzacie ją uwolnić?- zapytałem antyterrorystów.
Mieli mi właśnie odpowiedzieć kiedy usłyszeliśmy krzyk Olki:
"-Chłopaki nie żebym was poganiała ale do cholery ja zaczęłam rodzić".
Wszyscy stanęliśmy przerażeni. Co jak co bandyta nam nie straszny ale rodząca kobieta to co innego.
-O kur**, tylko tego nam brakowało- powiedział szef AT
- Nie mamy czasu. Trzeba jak najszybciej działać- powiedziałem zdenerwowany i poleciałem przekazać informacje Tomkowi. Ten zbladł usłyszawszy, że Ola zaczęła rodzić. Poszedł posłuchać rozmowy Oli, żeby stwierdzić ile ma jeszcze czasu zanim zacznie się akcja porodowa.
-Mikołaj nie mam dobrych wieści- powiedział po chwili. Słyszę, że Ola ma skurcze co dwie minuty. Ja odejdą jej wody to się zacznie. Musicie ją odbić zanim to się stanie bo bez pomocy lekarskiej nie urodzi. Ona może się wykrwawić a dzieci udusić.
Poleciałem pogonić kolegów. Wiedzieliśmy, że nie mamy czasu. Musieliśmy zrobić to tak, żeby Oli nie stała się żadna krzywda...

*Ola*
Boże niech oni się pospieszą- pomyślałam. Nadszedł kolejny skurcz.
Skuliłam się na podłodze w kącie. Na szczęście Kamil bał się do mnie zbliżyć. Niby lekarz z zawodu a rodzącej się boi. Nagle usłyszałam huk i przez drzwi wpadła grupa AT a za nimi Mikołaj.
Mój kochany podbiegł szybko do mnie i wziął mnie na ręce.
-Co tak długo?- zapytałam. Myślałam, że tu urodzę- dodałam z uśmiechem
-Olka jak się czujesz? Nic ci nie zrobił?- pytał zmartwiony Mikołaj
-Nie nic tylko mnie przetrzymywał.- wycedziłam przez zęby
-Ola już niedaleko i będziemy na sali. Tomek już na ciebie czeka.
Nic nie odpowiedziałam. W tym momencie odeszły mi wody.
Po pół godzinie urodziłam dwójkę zdrowych dzieci. Mikołaj był cały czas przy mnie. Biedak, medal mu się należy, za to że wytrzymał. Tak mu ściskałam rękę, że aż musieli mu ją opatrzyć.
Leżałam już na sali i odpoczywałam, dzieci słodko spały. Usłyszałam, że do sali ktoś wchodzi. To był Mikołaj z moim ojcem i nasi przyjaciele: Monika z Krzyśkiem i Marzena z Jackiem.
Pogratulowali nam ślicznych maluchów. Mój ojciec nawet się popłakał. Był taki szczęśliwy, że doczekał się wnuków: Joanny i Michała. Nasze dzieci dostały imiona po mojej mamie i bracie Mikołaja. Pół roku później odbył się nasz ślub... Miałam też dla Mikołaja niespodziankę. W podróż poślubną wybieramy się sami do Włoch. Z dziećmi zostanie mój ojciec, który niemiłosiernie je rozpieszcza. Nagle poczułam na biodrach jego dłonie.
-Kocham cię- powiedziałam do swojego męża.
-Ja ciebie też, nawet nie wiesz jak bardzo- odparł i wziął mnie w swoje ramiona. Patrzyliśmy na zachodzące słońce i myśleliśmy jacy jesteśmy szczęśliwi.....