przyjaciel? chyba już nie tylko

Obudziłam się w doskonałym humorze dopóki nie spojrzałam na zegarek ...

- O matko zaspałam. Nie zdążę na odprawę- powiedziałam do siebie. Wyskoczyłam szybko z łóżka wbiegłam do łazienki, dzwoniąc przy okazji do ojca z  wiadomością że się spóźnię. Delikatnie mówiąc nie był zadowolony.... 

Dotarłam wreszcie na komendę i szybko przebrałam się w mundur. Zakładałam już kamizelkę gdy do pokoju wszedł Mikołaj.

-Cześć Olka. Gotowa już  na służbę pani spóźnialska?

- Cześć Mikołaj. Tak już gotowa. możemy się zbierać

-00 dla 05- usłyszeliśmy

-05 zgłasza się - odpowiedział Mikołaj.

- Jedźcie na Kwiatową 28. Macie zgłoszenie kradzieży.

- Ok już jedziemy... 

Skończyliśmy już służbę i zbieraliśmy się do domu gdy zauważyłam coś dziwnego. W szafce zobaczyłam torbę Mikołaja. Postanowiłam porozmawiać z nim na ten temat. 

- Mikołaj ja wiem, że ty śpisz na komendzie- odezwałam się.

- Młoda co ty opowiadasz- próbował mnie zbyć.

- Nie czaruj mnie tu, przecież widzę. Wiesz co się stanie jak mój ojciec się dowie?

- Wiem ale musiałem się wyprowadzić z domu. Nie mogłem wytrzymać tych ciągłych kłótni a poza tym odbijało się to na dziewczynkach. To tylko tymczasowo dopóki nie znajdę mieszkania.

- Mikołaj zbieraj się- odpowiedziałam. Zamieszkasz u mnie...

- Olka oszalałaś? Jak ktoś się dowie to dopiero będą gadać, nie nie ma mowy.

-Mikołaj nie obchodzi mnie co ludzie będą mówić nie pozwolę ci tu spać.

Mikołaj jeszcze miał opory ale  w końcu dał się przekonać. Zabrał swoje rzeczy i pojechaliśmy do mnie. 

-Olka nie wiem jak ci dziękować za ...-zaczął mówić ale mu przerwałam

-Nie dziękuj mi już nie ma za co od tego są przyjaciele. Idę zrobię kolację - powiedziałam i wyszłam do kuchni z uśmiechem na ustach. Nie wiem dlaczego ale byłam szczęśliwa siedząc z Mikołajem przy stole, jedząc kolację i rozmawiając z nim tak po prostu. Zauważyłam, że zaczął się otwierać przede mną. W pewnym momencie zadzwonił telefon Mikołaja.

- Halo? O cześć Paulinko - powiedział. Tak oczywiście , że możemy się jutro umówić. Tak chętnie ci pomogę. No to do jutra, pa.  Gdy usłyszałam kto dzwoni, zdenerwowałam się sama nie wiedząc czemu.  Wstałam z  kanapy i poszłam do siebie do sypialni. Gdy miałam się już kłaść usłyszałam pukanie do drzwi...

- Olka mogę wejść?- usłyszałam. 

-Wejdź Mikołaj. 

- Chciałem się zapytać czy coś się stało, że wyszłaś tak nagle?

- Nie nic, nie chciałam ci przeszkadzać w umawianiu się na randkę z Pauliną - odpowiedziałam ze złością.- Wiesz jestem zmęczona i chciałabym się położyć.

- No dobrze już ci nie przeszkadzam- powiedział Mikołaj i wyszedł. Był smutny, wiedziałam, że nie wiedział o co mi chodzi. Ja nie chciałam o tym myśleć ale byłam po prostu... zazdrosna? Nie to jest nie możliwe. To tylko mój przyjaciel, nie mogę czuć do niego nic więcej, nie mogę... zaczęłam sobie to w kółko powtarzać...