Wypadek, komplikacje cz.1

W szpitalu

*Mikołaj*

Chodziłem po szpitalnym korytarzu i nie mogłem się uspokoić. Martwiłem się co będzie z Olą ponieważ do tej pory nie odzyskała przytomności. Zrozumiałem, że jest dla mnie ważniejsza niż mi się wydawało.

-Mikołaj, co z moją córką?- usłyszałem za plecami głos komendanta.

-O szefie dobrze, że już pan jest. Nie wiem co z Olą bo lekarz jeszcze ją bada.- odpowiedziałem zdenerwowany.

Nagle  sali wyszedł lekarz:

-Przepraszam, czy jest tu ktoś z rodziny pani Wysockiej?- zapytał.

-Ja. Jestem jej ojcem.-odparł Wysocki.- Co z moją córką?

-Pana córka właśnie się obudziła. Niestety pojawiły się pewne komplikacje po uderzeniu. Pana córka straciła pamięć. Nie wie kim jest i nie pamięta nic ze swojej przeszłości. Na szczęście po konsultacji neurologicznej i przeprowadzonych badaniach, okazało się, że utrata  pamięci będzie krótkotrwała. Może być pan spokojny. Córka w ciągu kilku tygodni powinna sobie o wszystkim przypomnieć.

-Dziękuję panie doktorze- odpowiedział Wysocki. Możemy do niej wejść?- zapytał.

-Oczywiście. Nie widzę przeciwwskazań. Panowie, prosiłbym jednak nie męczyć pacjentki. Jest jeszcze osłabiona i zdezorientowana.-powiedział lekarz i odszedł.

W tym samym czasie....

*Ola*

- Pani Olu- usłyszałam wracając do przytomności.-Proszę otworzyć oczy. Uchylając powieki zobaczyłam ostre, rażące światło. Zamknęłam oczy, próbując przypomnieć sobie gdzie jestem.

-Pani Olu proszę spróbować jeszcze raz- usłyszałam ciepły, męski głos.

Gdy ponownie otworzyłam oczy, ujrzałam przystojnego, młodego mężczyznę ( po 30-stce). Uśmiechnął się do mnie i zaczął mnie badać. Zadawał mi pytania, na które ja nie znałam odpowiedzi. Miałam pustkę w głowie. Byłam przerażona tym, że nie wiem kim jestem i co tu robię.

- Niech się pani nie boi-powiedział lekarz- Jest tu pani ojciec i nie będzie pani sama. Poza tym z badań wynika, że niedługo powinna pani odzyskać pamięć.

-Panie doktorze? 

-Tak?

-Jak ja się nazywam?

-Aleksandra Wysocka-odrzekł z uśmiechem młody lekarz- Nawiasem mówiąc bardzo ładne imię.

Zarumieniłam się. Nie wiedząc sama czemu. Spodobał mi się ten lekarz.

-A pan doktorze? Jak się pan nazywa?

- Przepraszam, nie przedstawiłem się. Jestem Kamil Napierski.

-Napierski? Czy ja pana znam? Bo wydaje mi się, że słyszałam gdzieś już to nazwisko?

-Nie nie znamy się. Musiało ci się coś pomylić- odpowiedział. Przepraszam cię ale idę teraz poinformować twojego ojca o twoim stanie zdrowia. Zaraz powinien do ciebie przyjść. A teraz odpoczywaj- powiedział i wyszedł.

Za chwilę drzwi do sali otworzyły się ponownie i....